Dreaming Tusi

"Bestia" Wygłodniała bestia usiadła w swojej jaskini i czeka. Łasa na komplementy, czułe słówka, życzliwe gesty. Chciwa i zachłanna, Przed chwilą patrzyła przecież nieprzychylnym okiem, Przed chwilą wyliczyła wszystkie powody, by odrzucić ofiarę, Ale teraz wydaje jej się nawet przyjemny dla oka. Ukrywa się w głębinach swojego cichego zakątka, To pozorne poczucie bezpieczeństwa pozwala jej się zdystansować. Bierze głęboki oddech i głośno wypuszcza powietrze. Teraz jest już pewna, że zapach ofiary będzie ją prześladować Gdziekolwiek by nie poszła. Kładzie się, ale jednym uchem wciąż nasłuchuje, szuka sygnału od niego. Chce zamknąć oczy, ale jedno wciąż niesfornie świdruje przestrzeń przed nią. Może jednak coś się pojawi. Bestia ziewa przeciągle, Już wie, że nie zaśnie tej nocy. W tej głuchej nocnej ciszy zaczyna znów wymieniać powody przemawiające przeciwko ofierze. Wszystko się zgadza. W czym więc problem? Chodzi tylko o to, że tak da

"Jak powiesz mu, że wiesz?" Kiedy go wreszcie spotkasz, Jak powiesz mu, że czekałaś na ten moment? Kiedy powie swoje imię, Jak powiesz mu, że już je znasz? Kiedy zaprosi cię w swoje ulubione miejsce, Jak wytłumaczysz fakt, że znasz drogę? Kiedy powie, gdzie pracuje, Jak powiesz mu, że to właśnie tam widziałaś go po raz pierwszy? Kiedy powie, że nie lubi sushi, Jak powiesz mu, że wiesz? Kiedy uraczy cię słodkim komplementem, Jak powiesz, że już go gdzieś słyszałaś? Kiedy spyta, co ci się w nim podoba, Czy wyrecytujesz z pamięci tę litanię jego zalet tak często powtarzaną w rozmowie z przyjaciółką? Kiedy opowie o swoich wartościach, wyjawi swój światopogląd, Jak powiesz mu, że znasz go na pamięć? A kiedy powie ci, że cię lubi, Czy powiesz mu, że wiesz? Dreaming Tusi

Polskie filmy zawsze budziły we mnie niechęć swoją szarością, ponurą atmosferą i tematyką, która wahała się od ciężkiej do ekstremalnie ciężkiej. W dodatku zawsze musiały się pojawić jakieś przekleństwa i nagość. Jakby bez tego nie można było zrobić dobrego filmu... Oczywiście, jest parę klasyków, wobec których nie da się przejść obojętnie a nieobejrzenie ich można postrzegać w kategoriach grzechu, ale nawet one mają w sobie coś szarego, mrocznego czy smutnego. Dziś chcę Wam jednak przedstawić film pt. "Fuga" w reżyserii Agnieszki Smoczyńskiej . 1. Kilka słów o fabule Alicja nie pamięta, kim jest, skąd przyszła, co robiła przez poprzednie lata swojego życia. Zostaje zaproszona do programu telewizyjnego, w czasie jego emisji odzywa się ktoś z jej rodziny. Postanawia więc wrócić do dawnego życia, którego nie pamięta. W domu rodzinnym dowiaduje się, że ma męża i synka, jest nauczycielką, a Alicja to nie jest jej prawdziwe imię. Kobieta stara sobie poradzić z tą nietyp

Ja Lubię się śmiać, zwłaszcza w towarzystwie, Ale widzę te miny gapiów, którzy nie znają kontekstu moich żartów. Mam poważną minę: ściągnięte brwi, zmrużone oczy, zaciśnięte zęby I mało kto rozumie, że to reakcją na światło dnia przyprawiające mnie o ból głowy. Jestem wrażliwa,  Ale nikt tego nie zobaczy, gdy mocno zacisnę zęby. Jestem nieśmiała,  Ale kto w to uwierzy, skoro tak chętnie zawieram nowe znajomości? Moja twarz przybiera odcień purpury,  Kiedy się zmęczę, zawstydzę albo po prostu temperatura dawno przekroczy dopuszczalne dwadzieścia pięć stopni. Tylko uprzedzam: wcale nie pomaga wspominanie o tym. Moja samoocena targana jest prądami morskimi gdzieś na wysokości dna Rowu Marjańskiego, Czeka na kogoś, kto ją znajdzie i wyłowi. Z niechęci do współczesnej poezji tworzę wiersze, które nie przypominają wierzy  I czytam wiersze, które nie mogą się zrymować. Całe sto sześćdziesiąt kilka centymetrów wad i zalet - oto ja, Świecie... Może się pozna

"Niewiedza" Nie wiem, gdzie jesteś i skąd przyjdziesz, Nie wiem, kiedy się spotkamy. Nie wiem też czemu tak kłuje twoja nieobecność, s koro nawet się nie znamy... Nie wiem, czy znajdziemy wspólny język, czy pokochasz mojego psa, czy polubisz babcię... Nie wiem, dlaczego wzruszają mnie smutne filmy, a nie potrafię mówić o swoich emocjach.  Nie wiem, czy zdołam być dla ciebie oparciem i dlaczego wybrałam ten zawód a nie inny. Nie wiem, co jest nie tak z tym światem i dlaczego dookoła widzę morze pierscionków z oczkami.  Nie wiem, czemu nie jestem wyższa, szczuplejsza i mniej zgarbiona. Nie powiem ci, czemu moje oczy mają odcień morza w pochmurny letni dzień a nie są błękitne jak bezchmurne niebo. A kiedy spytasz o moje plany na sobotę, też pewnie odpowiem, że nie wiem I tylko spojrzę na ciebie z nadzieją, że kiedyś będę mogła ci powiedzieć,  Że na dziesiątą mam fryzjera, a na dwunastą kosmetyczkę  I NIE WIEM, czy zdążę ze wszystkim na czas, Bo szuka

Jak wiele jest w naszej kulturze odniesień do relacji ojca z synem lub matki z córką. Powstało już mnóstwo przysłów, schematów, stereotypów. Nikt nie stawia na to, by opowiadać historie ojców i córek. Już nawet o matkach opiekujących się swoimi synami słyszy się więcej (jest "synuś mamusi" albo "maminsynek"). Przez lata w ogóle ojca odsuwało się na drugi plan w kwestii wychowania dzieci, bo ludzie nie myśleli, że jest  on tak samo ważny jak matka w rozwoju dzieci obu płci. Dziś chcę Wam przedstawić historię człowieka, który odkrył, że ojcostwo to nie tylko zarabianie pieniędzy na wszystkie potrzeby dziecka, ale też czas z nim spędzony, troska, opieka, miłość. Nie przedłużając, zapraszam na moją opinię o powieści  "We dwoje" autorstwa Nicholasa Sparksa . 1. Kilka słów o autorze Nicholasa Sparksa przedstawiać nie trzeba. Tego amerykańskiego autora zna każda kobieta. Podbił serca czytelniczek już przy okazji swojego debiutu, którym była powieść pt.

Nie przychodź Nie przychodź za młody, by zrozumieć, czego oczekuję. Nie przychodź zbyt niedoświadczony, by nie wiedzieć, że czasem potrzebuję wskazania drogi. Nie przychodź niezdecydowany, bo sama nie umiem wybrać, gdy za dużo opcji. Nie przychodź, by się ze mną wyszaleć, bo nie jestem z tych, co lubią szaleństwo. Nie przychodź, jeśli chcesz być wygodny, za nic masz odpowiedzialność, Bo dla mnie złoty krążek nie jest papierowy. Nie przychodź, jeśli nie rozumiesz, że najpierw się uspokajam, Później, obiecuję, powiem ci w czym problem. Nie przychodź, jeśli nie rozumiesz, że czasem po prostu chcę się przytulić,  Ale nie lubię, jak na mnie wisisz. Nie przychodź, jeśli nie rozumiesz, że wolę oddychać sama, obok ciebie, a nie dusić się w oparach wydychanego przez ciebie powietrza. Nie przychodź, jeśli nie wiesz, że czasem lepiej mnie puścić, bo nie chcę się z tobą szarpać. Nie przychodź, skoro nie chcesz, żebym miała przyjaciół i nie zamierzasz ich polubić. Bo nie będę ich tr